Τον είπαν χαζό,
ανίκανο, τρελό, χυδαίο, γελοίο και τον στόλισαν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα
και δήθεν σκάνδαλα που δεν αποδείχθηκαν ποτέ. Φυσικά κανείς δεν σκέφτηκε ότι
ένας άνθρωπος που έχει φτιάξει μία επιχειρηματική αυτοκρατορία, την οποία
διατηρεί και μεγαλώνει, μόνο ηλίθιος δεν είναι. Ούτε σκέφτηκαν βέβαια ότι όλες
αυτές οι κοκότες, που δήθεν έχουν υποστεί «σεξουαλική παρενόχληση», το
θυμήθηκαν 20 χρόνια και βάλε μετά, όταν ο Τραμπ διεκδικούσε το αξίωμα του
Προέδρου.
Ανοίγω παρένθεση.
Στην Αμερική ως φαίνεται οι «καημένες» που έχουν «παρενοχληθεί σεξουαλικώς»
μπορούν να ζουν άνετα με αυτό για όσες δεκαετίες χρειάζεται. Μόλις όμως το
θερμόαιμο αρσενικό που τις «παρενόχλησε» διεκδικεί κάποιο σημαντικό αξίωμα, τα
στόματα ανοίγουν. Κι έτσι αποκαλύπτεται ότι πχ. σε κάποιο παιδικό πάρτυ της
δεκαετίας του 80, ο Κωστάκης, που στα 50 του θέλει να γίνει Ανώτατος Δικαστής,
αγκάλιασε την χαζοσυμμαθήτρια του Αννούλα, η οποία όλως τυχαίως τώρα
θυμήθηκε πόσο πολύ είχε πάθει τότε
παρενόχληση. Ή ότι αυτό που παλαιότερα ονομαζόταν συναινετικό σεξ μεταξύ
ενηλίκων, όταν ο ενήλικας ανήρ διεκδικεί αξίωμα παύει να είναι συναινετικό και
γίνεται παρενοχλητικό. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Τραμπ λοιπόν,
που όπως είπαμε είναι πολύ «χαζός» και «τρελός», μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα
έχει μειώσει τα ποσοστά ανεργίας στην χώρα του σε ιστορικά επίπεδα, έχει
ανεβάσει την οικονομία των ΗΠΑ, έχει αποσυρθεί από άθλιες διεθνείς συμφωνίες,
έχει βάλει τους Παλαιστίνιους στην θέση τους, έχει καταφέρει πλήγμα κατά της
Κινέζικης μονοκρατορίας των κούληδων και του κινέζικου εργασιακού Μεσαίωνα, που
τον έχουμε και ως αναπτυξιακό πρότυπο, και το πιο σημαντικό σηματοδοτεί μία
συντηρητική στροφή προς την κοινή λογική και την κανονικότητα.
Ο πλανήτης έχει
ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες την κυριαρχία της παραφροσύνης σε όλα τα επίπεδα
στο όνομα ενός ασύδοτου δικαιωματισμού, ενός δήθεν ανθρωπισμού και ενός ακόμη
πιο δήθεν φιλελευθερισμού με ανδρείκελα ηγέτες, μαριονέτες υπερεθνικών
μορφωμάτων. Ο Τραμπ φαίνεται να βάζει ένα τέλος σε αυτά και μαζί με αυτόν
ακολουθούν, επιτέλους, και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες (Σαλβίνι, Ορμπάν κτλ).
Κάποιοι άνθρωποι κατανοούν τις ιστορικές τους ευθύνες και ότι ηγούνται
υπερδυνάμεων. Είναι αξιοσέβαστοι και αξιοθαύμαστοι για τον ρόλο που
αναλαμβάνουν.
Η επιστροφή στην
λογική δεν είναι εύκολη. Ειδικά όταν έχεις αμολητούς ένα σωρό πληρωμένους
παλαβούς να διαδηλώνουν για ό,τι παλαβομάρα υπάρχει. Εχει γίνει όμως η αρχή. Ας
ελπίσουμε ότι και η χώρα μας θα ακολουθήσει το παγκόσμιο ρεύμα και θα
επιστρέψει στην κανονικότητα. Αρκεί βέβαια να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας.
Όχι όμως για να βγάλουμε το ματάκι μας ακόμη μία φορά.
Άρθρο στο thepost