Πριν από λίγες ημέρες ήταν η επέτειος του θανάτου του Παύλου Μελά, η οποία, ως συνήθως, πέρασε απαρατήρητη.
Η σύγχρονη Ελλάδα δεν θέλει να θυμάται το ένδοξο παρελθόν της. Προτιμά να πορεύεται προς το πουθενά, παρέα με το ιστορικό της Αλτσχάιμερ.
Στην Ελλάδα, το πρόβλημα πλέον είναι ότι έχει αλλάξει εντελώς ο αξιακός κώδικας. Ο,τι μας έκανε πριν περήφανους και αξιοπρεπείς τώρα είναι ταυτόσημο με τον φασισμό, τον ναζισμό (!!!) και έναν σωρό αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Ιδανικά και αξίες που συνέτειναν στην επιβίωση του Ελληνισμού και την ενίσχυση του ελληνικού κράτους τώρα χαρακτηρίζονται ακροδεξιά, συντηρητικά, μη φιλελεύθερα.
Οι αγώνες για την ελευθερία αυτού του έθνους από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, ο ηρωισμός των Ελλήνων που πάλεψαν για να κρατήσουν την Ελλάδα ελεύθερη, για να απελευθερώσουν τον υπόδουλο Ελληνισμό, κρίνονται ως μη φιλελεύθερη ιδεολογία και ρητορική. Αντιθέτως, ό,τι ανήκε στο περιθώριο, ό,τι ήταν ντροπή και ατίμωση για τον Ελληνα τώρα είναι παράσημο και καμάρι, δημοκρατικό χαρακτηριστικό, φιλελεύθερη ιδεολογία και ηθικό πλεονέκτημα.
Σε μια επιστολή του στη σύζυγό του Ναταλία Δραγούμη έγραφε ο Παύλος Μελάς: «Δεν παύω να σκέπτωμαι το παιδί μου. Του εύχομαι με όλη μου την καρδιά, όταν έλθη η σειρά του, να αισθανθεί την χαράν που αισθανόμεθα όλοι εδώ ότι υπερασπιζόμεθα την πατρίδα. Δεν φαντάζεσαι, αγάπη μου, πόσον γλυκύ είναι αυτό το συναίσθημα. Γνωρίζομεν όλοι ότι από ημάς εξαρτάται η τιμή του τόπου μας και είμεθα υπερήφανοι δι’ αυτό. Ο καθένας μας έχει πεποίθηση εις τον εαυτόν του. Ο,τι και να είναι το αποτέλεσμα του πολέμου, η Ελλάς δεν θα εντραπή διά τους στρατιώτας της, ούτε συ διά τον άνδρα σου…»
Αν ο Μελάς τότε αισθανόταν χαρά να υπερασπίζεται την πατρίδα και η λιποταξία ήταν ντροπή, σήμερα θα βρούμε πλήθος νέων που σε μια πιθανή σύρραξη με την Τουρκία θα κοιτάνε πώς θα αποφύγουν τη στράτευση. Και αυτό θα είναι μαγκιά. Αυτό το «γλυκύ αίσθημα», που αναφέρει ο Μελάς, δεν έχει πλέον να κάνει με ιδανικά, όπως η πατρίδα, αλλά με trendy καταστάσεις, διακοπές στη Μύκονο ας πούμε. Κανείς πλέον δεν θεωρεί ότι ο τόπος μας έχει κάποια τιμή ως ηθική αξία, την οποία οφείλουμε να υπερασπιστούμε. Τιμή εξαγοράς γνωρίζουμε μόνο, και αυτή ανάγεται στα δισ. του χρέους, το οποίο οφείλουμε να ξεχρεώσουμε. Το αίσθημα, δε, της ντροπής το έχουμε ξεπεράσει προ πολλού.
Το 1904, ήρωας ήταν ο Παύλος Μελάς και ζητούμενο η απελευθέρωση των ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας. Το 2020, ήρωας είναι ο Παύλος Φύσσας και ζητούμενο ο διαμοιρασμός του Αιγαίου με την Τουρκία. Μάλλον κάτι πήγε πολύ λάθος…
Άρθρο στη Δημοκρατία στις 16-10-2020