Στην εποχή μας όλα είναι σχετικά, ακόμη και το φύλο μας, σύμφωνα με τις νέες «επιστήμες». Σχετικό είναι, πλέον, και το τι είναι καλό και τι κακό. Οι αξίες πάνω στις οποίες βασίστηκε η ανθρωπότητα για να επιβιώσει και να προοδεύσει μέσα στις χιλιετίες βαφτίστηκαν «στερεότυπα» και πρέπει να αποδομηθούν, μας λένε. Ο βασικός άξονας αξιών, αυτός του καλού και του κακού, πάνω στον οποίο χτίζει μία κοινωνία τον πολιτισμό της και χαράσσει την ιστορία της διαλύεται μέσα στη σχετικότητα.
Ο άξονας πάνω στον οποίο η κάθε κοινωνία κρίνεται ως πολιτισμένη ή βάρβαρη, ως συμβάλλουσα στην ανόρθωση, στην πρόοδο και την ευημερία της ανθρωπότητας ή ως παράγοντας καταστροφής του κόσμου, καταστρέφεται.
Το καλό γίνεται κακό και το κακό καλό μέσα από τα διάφορα αφηγήματα και σλόγκαν, όπως αυτά περί σεβασμού κάποιας διαφορετικότητας. Κι ας εγκληματεί αυτή η διαφορετικότητα κι ας έχει άλλες αξίες που προσβάλλουν τον δικό μας πολιτισμό κι ας ανατινάσσεται μέσα στον κόσμο κι ας παρασιτεί κι ας στρέφεται τελικά εναντίον όσων έχουμε καταφέρει ως άνθρωποι να πετύχουμε τόσα χρόνια. Σεβασμός στο διαφορετικό κι ας είναι κακό.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μία επίθεση στο καλό. Σε όποιον υπερασπιστεί τα κεκτημένα, την πατρίδα, τον οίκο του, την οικογένεια, την κοινή λογική. Συγχρόνως τα μέσα υπερπροβάλλουν το ευτελές, το απαίδευτο, το χυδαίο, το θρασύ, το φαντασμένο, το μικροπρεπές και εξαφανίζουν το ενάρετο, το αξιόλογο, το ευπρεπές.
Το καλό και το κακό θεωρήθηκε από τους σύγχρονους Νέρωνες του πολιτισμού κάποιο θρησκευτικό βίτσιο και, αφού η χριστιανική θρησκεία έχει απαξιωθεί εντελώς, απαξιώνεται και ό,τι αυτή πρεσβεύει. Η φιλανθρωπία, η μετάνοια, η ταπεινότητα, η πραότητα, η αυταπάρνηση και η θυσία θεωρούνται μεσαιωνικά passé κατάλοιπα.
Οι «προοδευτικοί» μεταμοντέρνοι φωνασκούντες περί συντηρητισμού που πρέπει να αποδομηθεί δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας επιβεβαιώνουν μόνο τον συμπλεγματισμό τους απέναντι σε ό,τι ηθικά και πνευματικά ανώτερό τους δεν μπόρεσαν ποτέ να προσεγγίσουν.
Όλοι αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το καλό και το κακό δεν είναι θρησκευτικές αξίες, αλλά πολιτικές. Η κληρονομιά που οι Αρχαίοι Ελληνες μας άφησαν δείχνει ότι ένας ολόκληρος θαυμαστός πολιτισμός, για τον οποίο οι ξένοι έχουν μεγαλύτερο σεβασμό απʼ ό,τι εμείς, στηρίχθηκε σε κάθε του έκφανση στον διαχωρισμό του καλού και του κακού.
Ο Ηρακλής καλείται να επιλέξει τον δρόμο της αρετής ή της κακίας. Εμείς υποχρεούμεθα να βαδίσουμε στις λάσπες της μεταμοντέρνας ζούγκλας προσπαθώντας να κρατήσουμε καθαρές τις αξίες μας και να μη λερωθούμε.
Άρθρο στη Δημοκρατία στις 1-4-2022