Για μία ακόμη χρονιά οι φωτιές κατέκαψαν τον τόπο.
Πανέμορφα δάση έγιναν στάχτη. Άνθρωποι είδαν τις περιουσίες τους να καίγονται.
Η κλιματική αλλαγή φαίνεται έχει τις προτιμήσεις της και χτυπά εθνικούς
δρυμούς. Όλως τυχαίως αυτό γίνεται αφότου η κυβέρνηση άλλαξε τους νόμους για
την προστασία τους και τους κατέστησε οικόπεδο προς εκμετάλλευση επιτρέποντας
διάφορες καταστροφικές δραστηριότητες και καταργώντας τους φορείς διαχείρισης
τους, οι οποίοι τους επέβλεπαν. Το επιχείρημα ότι και σε άλλα κράτη έχουμε
πυρκαγιές είναι φαιδρό. Οι πυρκαγιές δεν είναι κάποια μεταδοτική ασθένεια, για
να μεταφέρεται από χώρα σε χώρα. Σε κάθε περίπτωση είναι τραγικό αυτό που
συμβαίνει, να εξαφανίζεται ο φυσικός μας πλούτος, για να παραδοθούν τα δάση μας
σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Τραγικό ωστόσο είναι και το γεγονός ότι ενώ η χώρα
καιγόταν με μεγάλες πυρκαγιές στη Δαδιά, στη Λέσβο και στην Ηλεία η πολιτική
ηγεσία, εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, θεώρησε πρέπον να κάνει soirées στους κήπους του
Προεδρικού Μεγάρου. Την ώρα που κάτοικοι εκτοπίζονταν από τα σπίτια τους,
περιουσίες καταστρέφονταν, πυροσβέστες και εθελοντές έδιναν μάχες μέσα στη φωτιά
που ρήμαζε ολόκληρα δάση και χωριά διάφοροι στολίστηκαν και πήγαν να πιουν τις
σαμπάνιες τους σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν θα σχολιάσω το κιτς των
εμφανίσεων. Ούτε τους προσκεκλημένους. Ούτε τα κλισέ της ομιλίας της Προέδρου
που έχει καταπιεί την κασέτα με τα sos της νέας
τάξης πραγμάτων και κάθε φορά μας λέει τα ίδια βαρετά και ανόητα. Ούτε το
γεγονός ότι αυτό το πανηγυράκι έχει στηθεί πάνω στο ελληνικό αίμα της τραγωδίας
στην Κύπρο. Κανονικά τέτοιες μέρες θα έπρεπε να κλαίμε και όχι να εορτάζουμε.
Θα σχολιάσω ωστόσο το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας φαίνεται να
έχει χάσει εντελώς την επαφή με την πραγματικότητα και με την κοινωνία, σε
σημείο που θεώρησε ότι εν μέσω τέτοιας καταστροφής μπορούσε να διασκεδάζει
ανέμελο. Άνθρωποι έκλαιγαν για τον τόπο τους, όλοι είχαμε μια μαυρίλα στην ψυχή
και οι «δημοκράτες» είχαν κέφια να φοράνε τα καλά τους και να βγάζουν
φωτογραφίες για να πουν «ήμουν κι εγώ εκεί».
Η καθιερωμένη δεξίωση για την αποκατάσταση της
Δημοκρατίας έχει καταντήσει μία γραφικότητα όμοια με την εορτή του
Πολυτεχνείου. Ένα πανηγυράκι ολίγων στην κοσμάρα τους που μαζί με παρατρεχάμενους
εορτάζουν ουσιαστικά τη μεταπολίτευση και τα χάλια της. Και αυτοί βέβαια ως
ωφελούμενοι τα μάλα από τη μεταπολίτευση έχουν σοβαρό λόγο να εορτάζουν. Κι ας
είναι οι εορτές πάνω σε στάχτες. Εμείς ποιο λόγο έχουμε να ανεχόμαστε αυτόν τον
εξευτελισμό ως Έλληνες;
Άρθρο στη Δημοκρατία στις 28-7-2022